İSLAM TARİXİ. HƏZRƏT HUDUN (Ə) ƏHVALATI. QƏZƏB TUFANI

İslam // 2021 13-07, 19:55

Ərəbistan yarımadasının xəritəsinə baxın. Onun sağ tərəfində geniş bir səhralıq görəcəksiniz. Ona Rubul-Xali deyirlər. Həyat əlamətlərindən tamamilə uzaq olan bir yer... Nə su, nə bitki... Amma, görəsən bu yerlər min illər bundan öncə də səhralıq olmuşdurmu? Yox. Bu vahiməli torpaqlar, məhsuldar yer və yaşıllıq olmuşdur.

Arxeoloqlar orada qumların altında dəfn olunmuş qədim bir şəhərin qalıqlarını tapmışlar. Tarixdən qabaqkı dövrdə bu yerlərdə güclü Ad qəbilələri yaşayırmışlar. Bunlar ərəb qəbilələrindən olub, çox keçmiş zamanlarda orada sakin olmuşlar.

Tarix onların barəsində bir söz demir. Yalnız Qurani Kərimdə bu barədə bəzi mətləblər söylənilmişdir. Ad qəbilələri bitki və yaşıllıqla dolu olan o məntəqədə yaşayırdılar. Orada vaxtı-vaxtında yağışlar yağır, yer yaşıllaşır və səfalı olurdu. Hovuzları su ilə dolur, tarlalar gözəlləşirdi. Beləliklə onların torpaqları xurma və üzüm ağaclarıyla doldu. Tarlaları yaşıllaşdı, bağları genişləndi. O zaman insanlar ev və bina tikməyə çox diqqət göstərirdilər. Memarlıq sənətində, qala və saray tikmək işində xüsusi məharətləri vardı.
Onlar güclü və qürurlu insanlar idilər.

Nemətin bolluğu onları azğınlığa çəkmişdi, ağıl və düşüncənin səsinə səs vermirdilər. Onlar büt və heykəllərə ibadət edirdilər. Öncə onları öz əllərilə düzəldir və sonra onlara pərəstiş edirdilər. Onlar öz ibadətgahlarını təpələrin başında tikib, heykəllərini orada yerləşdirirdilər. Onlar deyirdilər:
-Bu bizim yaşıllıq allahımızdır. O, dəniz allahıdır. Bu quru allahıdır. Bu döyüş allahıdır. Buna görə də onlar qarşılarına çıxan bütün məsələlərdə onlardan kömək istəyirdilər.

Əhqaf torpaqları yaşıllıq və çəmənlik idi. Onların heyvanları artdıqca naz-nemətə, xoşgüzəranlıq və əyyaşlığa, qürur və təkəbbürə daha çox qərq olurdular. Elə bilirdilər ki, bütün nemətlər onların allahlarındandır. Ona görə də qabaqkından daha artıq bütpərəstliyə alışırdılar. Onlar günahsızlara daha çox zülm etməyə başladılar.

Əqidə və yaşayışlarında onlarla bir olmayanlara qarşı kobud rəftar edirdilər. Pak insanlar qorxu içində yaşayırdılar. Onlar zəif azlıqlar idilər, güc vasitələri isə mülkədarların əlində idi.
Bütün sərvətlilər zalım idilər. Onların uca boyları, güclü əzələləri və bərk ürəkləri var idi. Elə bil ürəklərini daşdan düzəltmişdilər. O zaman, Allahın geniş dünyasının həmin nöqtəsində Hud (ə) yaşayırdı. O, saleh, mehriban və xeyirxah bir insan idi.

Allah-təala onu peyğəmbərliyə seçib, qəbiləsinə tərəf göndərdi. Hud (ə) öz dəvətini yeganəpərəstliyə dəvət, bütpərəstlikdən, daşdan düzəltdikləri və heç bir xeyir və ziyanları olmayan allahların ibadətindən çəkindirməklə başladı.
Hud (ə) Allah adamı idi və bütpərəstlərdən qorxmurdu. Onlar cismi cəhətdən güclü insanlar idilər, amma, Hudun (ə) güclü iradə və ruhiyyəsi var idi. O, Allahla idi və Allah da onunla. Allahsa hamıdan güclüdür.

Hudun (ə) risalətinə iman gətirən pak insanlar çox az idilər. Zalım və əyyaşlar Hudu (ə) və onun risalətini məsxərə edirdilər. Onu nadan və dəli adlandırırdılar. Ad əhalisi Allahın peyğəmbərinə əzab-əziyyət verir, onu daim hədələyirdi. Hud (ə) öz də`vətini davam etdirdi. O həmişə öz qəbiləsinə nəsihət edir, Allahın ne`mətlərini və onun bərəkətlərini onların yadına salırdı. Amma, heç bir faydası yox idi.

Onlar güman edirdilər ki, allahları onlara ruzi yetirir, yağış göndərir, ot və bitki bitirir, bərəkət verir və onlar artıb, inkişaf edirlər. Ona görə də dedilər:
-Hud (ə) dəlidir. Allahlar ona nifrin etmişlər. Onlar Hudu (ə) öz də`vətini davam etdirərsə, pis aqibət və nəticə ilə qorxudurdular. Ona dedilər:
-Allahlar səni cəzalandıracaqlar.

Hud (ə) Ad zülmkarlarını və onların allahlarını mübarizəyə çağırırdı. Hud (ə) öz risalətini davam etdirdi. Zalımlar Hudun (ə) qarşısında bir iş görməyə aciz qalmışdılar.
Ad camaatı iki dəstəyə bölündülər:
Sayca çox az olan, Allaha və qiyamət gününə iman gətirmiş şəxslər və Hudun (ə) risalətinə kafir olub, öz tüğyan, təkəbbür, fəsad və azğınlıqlarını davam etdirənlər. Onların islah olunmalarına heç bir ümid qalmamışdı və eləcə öz azğınlıqlarında sərgərdan idilər.

Ad qəbiləsi o dövrdə dünyanın ən böyük şəhərini bina etdilər. O, İrəm şəhəri idi. Onun oxşarı heç bir yerdə tikilməmişdi. Şəhər uca binalar, bağ və bostanlarla dolu idi. Onu zülmkar və bütpərəst Şəddad tikdirmişdi. Orada yaşamaq üçün Şəddad, onu özünə cənnət olaraq düzəltdirmişdi. O güman edirdi ki, həmişə diri qalacaq və heç vaxt ölməyəcəkdir. O çox qüdrətli idi, odur ki, həmişə yaşayacağını xəyal edirdi.

Yağış zamanı çatdı. Amma, yağış yağmırdı. Buludlar Əhqaf göylərindən keçib, uzaq məntəqələrə gedirdilər. Burada bir yerdə cəm olur və sonra dağılışırdılar. Ad camaatı çəmənliklərdən, əkin sahələrindən, dağ meyvələrindən və bostanlardan istifadə edərək öz günlərini keçirirdilər. Həmin il yağışsız keçdi. Onların məhsulları azaldı. Heyvanların bəzisi aclıqdan məhv oldular. Bəzi ağaclar qurudular. Ad camaatı bütlərə üz tutdular. Onlara ibadət edir və onların yanında qurban kəsirdilər. Amma, heç bir faydası yox idi. Yenə də yağış zamanı çatdı. Buludlar toplandı. Ad camaatı sevinib, şad oldular.

Tünd rəngli buludlar idi. Bəziləri dedilər:
-Bu buludlar yağış buludlarıdırlar.
Amma, buludlar sürətlə dağıldılar. Bütpərəstlər öz qurbanlarının sayını artırdılar.
Lakin, buludlar görünür, sonra isə itirdilər. Əsən küləklər yalnız onlar üçün qum gətirirdi.
Hud (ə) gəlib, öz qövmünə nəsihət etdi və onlara dedi:
-Mən sizi sevirəm. Mən sizin xeyrinizi istəyirəm.
O buyurdu:
-Ey qəbilə! Allahınızdan bağışlanmaq istəyin və ona tərəf qayıdın!

Tövbə edin ki, göyün yağışını ardıcıl olaraq sizin üçün göndərsin və gücünüzü artırsın.
Ad camaatı Allah tərəfindən onlar üçün gəlmiş elçinin nəsihətinə qulaq asmadılar. Ondan üz çevirdilər, onu hədələdilər və qurban kəsib, allahlarının yanına qoymaqla məşğul oldular. Yağış zamanı keçdi. Amma, bir damcı yağış da yağmadı. Qıtlıq onların bütün torpaqlarını bürüdü. Onların yaşıl və səfalı yerləri səhraya çevrildi. Heyvanları tələf oldu, ağacları qurudu. Üçüncü il çatdı. Çox çətin bir il idi.

Susuzluq özünün son həddinə çatmışdı və yalnız heyvanların işləməsi üçün kifayət idi. Əkin sahələri isə eləcə quru və susuz qalmışdı. Onlar hər gün öz ibadətgahlarına tərəf gedir, bütlərə ibadət edir və onların yanında ağlayıb, raz-niyaz edirdilər. Hud (ə) onlara nəsihət verib, Allaha imana dəvət edirdi. Çünki, o, təkliyi ilə hər şeyə qadir idi. Bütlərin isə heç bir dəyər və əhəmiyyətləri yox idi. Çünki, onlar yalnız bir neçə daş parçası idilər.