İSLAM TARİXİ SİLSİLƏSİ. İLK İNSAN VƏ İLK PEYĞƏMBƏR. ADƏM (Ə) HAQQINDA

İslam // 2021 14-iyun, 22:31

Allah-təala milyon illər bundan əvvəl dünyanı, ulduzları və göyləri yaratdı; mələkləri
nurdan, cinləri isə oddan xəlq etdi. Yer bu vəziyyətdə deyildi. Dənizlər onu
bürümüşdü. Dalğalar çırpınır, güclü küləklər əsir, vulkanlar püskürürdü. Böyük səma
daşları və kometalar yeri həmişə hücuma mərruz qoyurdu. Yerdə heç cür həyat
nişanəsi yox idi; nə dənizlərdə nə də quruda yaşayış əlaməti hiss olunmurdu.
Milyonlarla il öncə dənizdə kiçik balıqlar göründü. Yerdə azca otlar əmələ gəldi. Sonra
həyat get-gedə kamilləşdi, yerdə müxtəlif növlü sürünənlər və dinozavr kimi heyvanlar
peyda oldular. Buz qatları yeri örtmüşdü. Bitki və heyvanlar tələf olur, onların yerinə
yeni məxluqlar yaranırdı. Bə’zən buzlar əriyir və yenidən canlanma başlayırdı. Həmin
zamanlarda yerin heç vaxt vulkan, zəlzələ, güclü tufan və möhkəm dalğalar əlindən
rahatlığı yox idi. Hələ buzlar əriməmişdi. O uzaq keçmişlərdə Allah-təala yerin hündürlüklərindən, düzənliklərindən, şoranlıqlarından və məhsuldar yerlərindən bir
torpaq seçdi. Bu torpaq su ilə qarışdı və yapışqan palçıq formasına düşdü. Beləcə Allah
o palçıqdan insana bənzər bir mövcud yaratdı; bir baş, iki göz, iki qulaq, iki əl, iki
ayaq, bir burun, ürək və sinəli bir varlıq. Palçığın suyu buxarlandı və insanın qəlibi daş
kimi bərkidi. Külək əsdikcə ondan eşidilən səslər onun möhkəmlənməsindən xəbər
verirdi. Allahdan başqa heç kimin xəbərdar olmadığı bu heykəl uzun müddət həmin
formada eləcə yuxuda idi.

Həmin müddətdə yerdə olan dəniz dalğaları və tufanlar sakitləşdi. Vulkanların çoxu
söndü. Meşələr böyüdü, sıxlaşaraq heyvan və quşlarla doldu. Bulaqlar saf su ilə
qaynadı, çaylar axdı. Şimal küləkləri buludları susuz yerlərə tərəf çəkirdi və sel
yağışları susuz və otsuz səhraları diriltmək üçün yağırdı.
Uzaq məsafədən yerə baxdıqda fəzada günəşin ətrafına fırlanan və bunun nəticəsində
də fəsillər əmələ gələn kürə şəklində yer görünür. Yayın ardınca payız, payızın ardınca
qış, qışdan sonra isə bahar gəlir. Yer yaşıllaşır, bitkilər və meşələr daha təravətli və
yaşıl olurlar. Gözəl çaylar axır, bulaqlar saf və sərin sularla qaynayır. Yer öz ətrafına
fırlanır, gecə və gündüz yaranır.
Gündüzlər quş və heyvanlar yuxudan oyanır və hər biri öz yeminin ardınca gedirdi.
Ceyranlar meşələrdə qaçışırdı, dağ keçiləri isə dağların başında. Kəpənəklər bağ və
bostanlarda qanad açır gül və gül-çiçəklər axtarırdılar. Yırtıcı heyvanlar meşələrdə
nərə çəkirdilər.
Bitkilər inkişaf edərək artırdı. Buna görə də yer həyat və yaşıllıqla dolu olurdu.
Ağaclar meyvə ilə dolurdu.
Qoyun və çəpişlər yırtıcılardan qorunmaq üçün mağaralara çəkilirdilər. Hər şey
Allahın yaratdığı kimi öz xətti ilə gedirdi.
Yer çox gözəl görünürdü; rəngarəng, dənizin mavi rəngi, otlarla örtülmüş meşə və
təpələrin yaşıllığı, səhraların qəhveyi və buğdayı rəngi, qarların ağlığı və səhər vaxtı
günəşin qırmızı rəngli şəfəqləri. Yer həyatla, quş və heyvanlarla, meşə və bitkilərlə, gül və kəpənəklərlə dolu idi.
Amma, hələ insandan bir xəbər yox idi.

Allah öz rəhmət və lütf anlarının birində qurumuş heykələ ruh üfürdü. Heykəl
asqırdı və dedi: «Əlhəmdu lillah».
Adəm (ə) ayağa qalxdı. Artıq ona ruh üfürülmüş və kamil insan formasına
düşmüşdü. O, nəfəs alır, o tərəf bu tərəfə baxırdı. Düşünən və diqqət edən bir
insan yaranmışdı. Əllərini tərpədərək yol gedirdi. Gözəllikləri tanıyır, pislikləri
dərk edirdi. Həqiqət ona tanış idi. Haqqı və batili, xeyir və şəri, səadət və
bədbəxtliyi ayıra bilirdi.
Allah mələklərə əmr etdi ki, Adəmə (ə) səcdə etsinlər. Allahın öz qüdrət əli ilə
yaratdığı bir məxluqa səcdə etsinlər. Bütün mələklər səcdə etdilər. Mələklər
Allaha itaətdən başqa bir şeylə tanış deyildilər. Onlar həmişə Allaha zikr
edirdilər, həmişə Allahın qarşısında təslim idilər.
Onlar insana səcdə etdilər, çünki, Allah onu yerdə öz canişini və nümayəndəsi
kimi seçmişdi. Çünki, Allah onu xəlifə və canişin olaraq bəyənmişdi. Onun
məqamı mələklərdən üstün idi. Amma, başqa bir yaranmış ona səcdə etmədi. O,
Allahın Adəmdən (ə) altı min il öncə yaratdığı cin tayfasından olan bir məxluq
idi. Heç kim bilmir ki, bu altı min il yer illəri kimidir, yoxsa hələlik heç kimin
anlamadığı digər səma ulduzları illərindən.
Allah-təala cini oddan yaratmışdı. Şeytan Adəmə (ə) səcdə etmədi. Allahın
əmrindən boyun qaçırdı. Şeytan təkəbbür və lovğalıq etdi, palçıqdan yaranmış
Adəmə (ə) səcdə etməkdən boyun qaçırdı.
Bütün mələklər səcdə etdilər. Mələklər hamısı Allaha itaət edirlər. Ona təsbih
deyirlər və müqəddəs Zatını hörmətlə yad edirlər. Şeytan cintayfasındandır. O,
Allaha itaətsizlik etdi, Adəmə (ə) səcdə etmədi. Allah-təala buyurdu:
-Ey Şeytan, niyə Adəmə səcdə etmədin?
Şeytan dedi:
-Mən ondan üstünəm. Məni oddan yaratmısan, Adəm isə palçıqdan
yaranmışdır. Od palçıqdan üstündür.
Allah təkəbbürlü Şeytanı yanından qovdu. Onu öz rəhmətindən uzaqlaşdırdı
və həmin vaxtdan da Şeytan Adəmə (ə) kin bəsləyərək düşmən kəsildi.
Şeytan təkəbbürlü, həsədli, kinli və özünübəyənən bir yaranmış idi. Həmişə
bu fikirdə idi ki, Adəmi (ə) necə məhvə doğru çəksin, onu necə aldadıb,
yolundan azdırsın.
Allah Şeytanı öz rəhmətindən uzaqlaşdırdı. Ona buyurdu:
-Rədd ol get! Sən qovulmuşsan və qiyamətə qədər mənim lənətim olsun
sənə.
Şeytan dedi:
-Ey Allah, mənə qiyamətə qədər fürsət ver.
Allah-təala buyurdu:
-Qiyamətə qədər sənə fürsət verildi: müəyyən zamana qədər.

Şeytan dedi:
-Ey Allah! Məni azdırdığın üçün sənin bəndələrinin yolunun üstündə oturub,
onların hamısını doğru yoldan azdıracağam.
Şeytan nə qədər lənətlik, nə qədər bədbəxt və yalançıdır! O azğınlığa
düşməsində Allahı ittiham edir. O etdiyi günahla belə özünü cəzaya layiq
bilmir. Şeytan demir ki, Adəmə (ə) paxıllıq edib, kin bəsləmiş, təkəbbür və
lovğalıq etmiş, Allahın əmrindən çıxaraq səcdə etməkdən boyun qaçırmışdır.
Beləliklə Şeytan kafir oldu. Öncə qürurlandı və sonra küfr yolunu tutdu. O
güman edirdi ki, Adəmdən (ə) üstündür. Çünki, o, oddan, Adəm (ə) isə torpaq
və palçıqdan yaranmışdır. Şeytan özünübəyənən idi. Unutdu ki, bu əmri ona,
onu yaradan Allah vermişdir və Allahın əmrinə itaət etmək lazımdır.