HƏVVANIN YARANIŞI VƏ ŞEYTANIN ADƏMLƏ (S) HƏVVANI ALDATMASI

İslam // 2021 19-06, 21:35

Allah Adəmi (ə) yalqız yaratdı. Sonra onun üçün Həvvanı xəlq etdi. Adəm (ə)
yoldaşını görərək sevindi. Həvva da bu görüşə şad oldu. Bütün eyib və nöqsanlardan uzaq olan Allah bizim ata və anamız olan Adəm (ə) və Həvvaya
cənnətdə yer verdi.

Cənnət çox gözəl yerdir, fövqəladə gözəlliyə malikdir. Çoxlu çaylar,
həmişəyaşıl ağaclar, həmişə bahar... Cənnətdə istilik və soyuqluq yoxdur. Gözəl
ətirlər... İnsan onların qoxusu ilə sinəsini dolduranda şadlıq və xoşbəxtlik hiss
edir.

Allah-təala Adəmə (ə) buyurdu:
-Sən və yoldaşın cənnətdə sakin olun və istədiyiniz nemətlərdən meyl edin.
Cənnətin harasında istəsəniz sakin olun və nə istəsəniz yeyin.
Orada xoşbəxt olacaqsan. Cənnətdə yorğunluq, aclıq və çılpaqlıq yoxdur.
Amma, olmaya bu ağaca yaxınlaşasan! Olmaya Şeytanın sözünə qulaq asasan.
Çünki, o səni aldadar. Həqiqətən Şeytan sənin və yoldaşının düşmənidir.

Ey
Adəm! Şeytan sənə həsəd aparır və əslində səni azğınlığa düçar etmək istəyir.
Adəm (ə) və həyat yoldaşı Həvva cənnətdə yola düşüb, gözəl ağacların
kölgəsində oturdular, onların meyvələrindən yedilər. Adəm (ə) və Həvva çox
şad və məmnun idilər. Həqiqətən Allah onların hər ikisini Öz qüdrət əli ilə
yaratmış və hər növ ruzi və xörəyi onlara ehsan etmişdi.

Mələklər də onları sevirdilər. Çünki, onları Allah yaratmış və Allah onları
sevmişdi.
Adəm (ə) və Həvva cənnətdə yola düşüb, o tərəf bu tərəfə gedir, onun
ağaclarından meyvə dərir, çaylarının kənarında otururdular. Yaqut və əqiqdən
ürəkaçan və gözəl sahillər, şəffaf və dadlı sular...

Onlar öz ayaqlarını
yuyurdular. Ətirli və ləzzətli baldan arxlar, süddən çaylar, quşlar, güllər...
Adəm (ə) və Həvva hədsiz dərəcədə sevinirdilər. Cənnətdə onlar üçün hər şey
hazırlanmışdı. Ağaclar, meyvələr... Onlar bütün meyvələrdən yedilər. Müxtəlif
cür, müxtəlif rəngli, müxtəlif ətirli meyvələr... Hamısı gözəl və dadlı idi.

Lakin Adəm (ə) və Həvva cənnətin ortasında yerləşən bir ağacı görürdülər...
Əla görünüşlü və açıq meyvəli bir ağac... Onlar ona yalnız tamaşa edirdilər.
Çünki, Allah-təala bu ağaca yaxınlaşmağı və meyvələrini yeməyi onlara
qadağan etmişdi.

Şeytan mələklərin yanından qovuldu. Onun kimliyi ilk imtahanda aydın oldu.
Onun özünü bəyənməsi və təkəbbürü göründü. O, lənətlənmiş və qovulmuş bir
mövcuda çevrildi. Odur ki, daha mələklərin arasında ona yer yox idi.

Şeytan bütün vücudu ilə Adəm (ə) və Həvvaya kin bəsləyir və paxıllıq edirdi.
O hər an Adəm (ə) və Həvvanı aldadıb, cənnətdən qovdurmaq barədə
fikirləşirdi. Öz-özünə dedi: “Onları necə aldatmağı yaxşı bilirəm. Bilirəm ki,
onlar mənim vəsvəsələrimə qulaq asacaqlar. Onları bu ağacdan yeməyə təhrik
edəcəyəm. Onda Adəm yazıq və özüm kimi bədbəxt olacaqdır. Allah onu
cənnətdən qovacaq və Həvva da Adəmin gününə düşəcəkdir“.

Şeytan Adəm (ə) və Həvvanın yanına gəldi. Onlara vəsvəsə edib, aldatmaq
məqsədilə dedi:
-Siz cənnətin bütün ağaclarını görmüsünüzmü?
Adəm (ə) dedi:
-Hə, görmüşük və onların meyvələrindən də yemişik.
Şeytan dedi:
-Nə faydası?! Siz əbədiyyət ağacının meyvəsindən yeməmisiniz. O ağac,
əbədi həyat və mülk ağacıdır. Əgər o ağacın meyvələrindən yesəniz, hər ikiniz
cənnətdə iki mələk formasına düşəcəksiniz.
Həvva Adəmə (ə) dedi:
-Gəl əbədiyyət ağacının meyvəsindən yeyək.
Adəm (ə) dedi:
-Allahımız bu ağaca yaxınlaşmağı bizə qadağan etmişdir.

Şeytan onları aldadaraq dedi:
-Əgər bu əbədiyyət ağacı olmasaydı, Allah sizə qadağan etməzdi. Əgər iki
mələyə çevrilməyəcəkdinizsə, onda Allah buyurmazdı ki, bu ağaca
yaxınlaşmayın. Mən sizi nəsihət edirəm ki, bu ağacdan yeyin. Əgər belə
etsəniz, iki mələyə çevriləcəksiniz və heç vaxt ölməyəcəksiniz. Siz əbədi
qalacaq və həmişəlik olaraq bu cənnətin nemətlərindən bəhrələnəcəksiniz.

Adəm (ə) yoldaşına dedi:
-Mən necə öz Allahımın sözündən çıxım?! Yox! Yox!
Şeytan dedi:
-Tələsin! Gəlin o ağacı sizə göstərim. O ağac cənnətin ortasında yerləşir.
Şeytan yola düşdü. Adəm (ə) və Həvva da onun ardınca getdilər. Şeytan
təkəbbür və qürurla addımlayırdı. O həmin ağacı göstərib dedi:
-Həmin ağac budur. Görün nə qədər gözəldir! Meyvələrinə baxın. Necə də
ürəkaçandır.

Həvva baxdı. Adəm (ə) də baxdı. Həqiqətən çox görməli və cəlbedici idi.
Qəşəng meyvələri vardı. Buğdaya oxşar bir ağac idi, amma, cürbəcür
meyvələri, alma və üzümü də var idi. Şeytan dedi:
-Niyə ondan yemirsiniz? Mən and içirəm ki, sizin xeyrinizi istəyirəm. Sizə
məsləhət görürəm ki, bu ağacın meyvələrindən yeyin.

Şeytan Adəm (ə) və Həvvaya and içdi ki, onların xeyrini və əbədiliyini istəyir.
Bu dəhşətli anda Adəm (ə) öz Allahını unutdu. O, Allahla bağladığı əhd-peymanını yaddan çıxartdı. Öz-özünə fikirləşdi ki, həmişə Allahı yad edər və
eyni zamanda əbədi olaraq ömür də sürə bilər. O həyəcanlı anlarda Həvva əlini
uzadıb, ağacın meyvəsindən dərərək yedi. Həqiqətən ləzzətli və gözəl idi. O,
meyvələrdən Adəmə (ə) də verdi. Adəm (ə) öz əhd-peymanını unudaraq onları
yedi.

İş bu yerə çatdıqda Şeytan qaçdı və öz hiyləgərsəsinə səsi ilə qəhqəhə çəkərək
güldü. Həqiqətən o, Adəm (ə) və Həvvanı aldadaraq qələbə çalmışdı.

Adəm (ə) və Həvva o ağacın meyvəsindən yeyən anda çox qəribə bir hadisə
baş verdi. Onların cənnət geyimləri əyinlərindən çıxdı və hər ikisi çılpaq
qaldılar. Bədənlərinin eyibi göründü.
Orada enli yarpaqlı əncir və banan ağacları da var idi. Adəm (ə) və Həvva
onlara sığındılar. Onlar bir-birlərindən utandılar. Əncir və banan yarpaqlarından
özlərini örtmək üçün paltar düzəltmək istədilər.

Peşimanlıq, qorxu və xəcalət
hissi keçirirdilər. Çünki, günah etmişdilər. Allahın sözünü eşitməyib, Şeytanın
sözünə qulaq asmışdılar. Şeytan isə onları eləcə buraxaraq çox uzaq bir nöqtəyə
qaçmışdı.

Adəm (ə) və Həvva onları çağıran bir səs eşitdilər. O səs Allah-təalanın səsi
idi. O buyururdu:
-Mən sizi bu ağaca yaxınlaşmaqdan çəkindirmədimmi? Mən sizə demədimmi
ki, Şeytan sizin düşməninizdir, ona aldanmayın?
Adəm (ə) günah etdiyi üçün ağladı. Həvva da ağladı. Kaş onlar Şeytanın
sözünə qulaq asmayaydılar!

Onlar peşiman olaraq Allahın qarşısında başlarını aşağı salıb, dedilər:
-İlahi! Biz tövbə edib, sənə doğru qayıdırıq. Bizim tövbəmizi qəbul et və
günahlarımızı bağışla!
İlahi, biz özümüzə zülm etdik. Əgər sən bizi bağışlayıb, rəhm etməsən özün
zülm edənlərin dəstəsindən olacağıq.

Adəm (ə) öncədən bilirdi ki, tövbə və peşimanlıq günahları yuyur. Ona görə
də tövbə etdi və Allahın dərgahına münacat elədi. Allah öz bəndələrinə qarşı
mehribandır. Buna görə də onun tövbəsini qəbul etdi. Amma, bu ağacın
meyvəsindən yeyən və Allaha günah edən şəxs cənnətdən çıxmalı və
günahından paklanmalı idi.

Allah-təala buyurdu:
-Yerə enin! Sizinlə Şeytan arasında düşmənlik davam edəcəkdir. O, həmişə
sizi aldatmağa çalışacaq. Amma, mənim əmrimə qulaq asan və sözlərimə əməl edən şəxsi yenidən cənnətə qaytaracağam. Yalan deyib, kafir olanların taleyi isə
Şeytanın taleyi kimi olacaqdır.

Allah-təala buyurdu:
-Enin! Sizin bəziniz bəzilərinizə düşmən olacaqdır. Yer, ölənə kimi sizin
məskəniniz olacaqdır. Onda yaşayın, onda ölün və qiyamətə ordan qalxın.
Hamınız cənnətdən çıxın! Yerdə mənim tərəfimdən sizə yol göstərənlər
gələcəkdir. Mənim dediklərimə tabe olan nə yolundan sapar və nə də bədbəxt
olar! Kim məndən üz çevirsə, onun həyat və yaşayışı çətinləşər, qiyamətə isə
kor halda gələr.

Beləliklə, Adəm (ə) və Həvva yerdə yaşamağa layiq görüldülər. Adəmin (ə)
bədəninin eyibləri göründü... O, yer üzərində Allahın canişini olmağa, onu abad
etməyə, yerdə sakin olmağa və fəsaddan uzaqlaşmağa hazır oldu. Buna görə də
mələklər ona səcdə etdilər.

Mələklər təsəvvür edirdilər ki, Adəm (ə) yerdə fəsad
və zülmkarlıqla məşğul olub, qan tökəcəkdir. Amma, Adəm (ə) mələklərin
xəbərsiz olduqları bə`zi məsələləri bilirdi. O, bütün adları bilirdi.
Mələklər azadlıq, iradə və tövbə anlamırdılar, günah tanımırdılar. Bilmirdilər
ki, günaha batan insan, öz günahını islah edib, tövbə etməyi yaxşı bacarır. Ona
görə də Allah Adəmi (ə) yaratdı ki, yer üzərində onun canişini olsun.

Allahın sonsuz qüdrəti ilə qəfildən Adəm (ə) və Həvva yerə endilər. Şeytan da
endi. Onların hər biri yerin müxtəlif bölgələrinə düşdülər. Adəm (ə) Şri-Lanka
adasında bir dağın zirvəsinə, Həvva isə Məkkə torpaqlarında olan Mərvə dağına
düşdü.

Şeytan isə ən alçaq quru bir nöqtəyə endi: Bəsrədə körfəz sularının
yaxınlığında şoranlıq bir çölə.
Beləliklə yerdə insan həyatı başlandı. Qarşıdurma və keşməkeşlər yarandı.
Şeytanla insan arasında mübarizənin bünövrəsi qoyuldu.

Bizim ata və anamız olan Adəm (ə) və Həvva yerə endikdə orada çoxlu
heyvanlar yaşayırdılar.
Lakin, onlar min illər ərzində yığılmış buz qatlarına
dözə bilməyib, tələf olmuşdular. Mamut adlı filə oxşayan bir heyvan var idi,
lakin, dərisi yunla örtülmüşdü. Bu heyvan Sibirdə kəşf olunmuşdur. Kərgədana
oxşar başqa bir heyvan da var idi. Onun da bədəni yunla örtülmüşdü. O heyvan
da buz və soyuğa dözə bilməyib, həlak olmuşdu.

Orada qəribə quşlar olmuşdur. Güclü pəncələrə malik olan o quşlar aradan
getmişdir və onlardan heç bir əlamət qalmayıb. Allahın istəyi ilə buzlar əridi və
yerin şiddətli soyuğu sona çatdı. Get-gedə istilər başlandı.

Allahın istəyi bu idi ki, Adəm (ə) və Həvva yerə ensinlər və insan orada
Allahın nümayəndəsi olsun. Əkinçilik etsin, ev tiksin və bu gözəl diyarı
abadlaşdırsın.